(O)żena porno z dewocją

Zestawienie knota awangardowego z knotem narodowym (wystawa: Nowa sztuka narodowa) to kolejny, chytry sposób dyrekcji tzw. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie na wywołanie ruchu w tym, sennym na ogół interesie i tym skuteczniejsze odwrócenie uwagi od rzeczywistej działalności tej instytucji. Bo, bez zbędnych wywijasów publicystycznych, należy powiedzieć, że główny zrąb tej działalności polega wciąż na tym samym: partykularnym dysponowaniu ultraprofit (kupujemy co chcemy i od kogo chcemy w przedziale od kilku- do kilkuset tysięcy) w ramach de facto galerii autorskiej, a de nomine wystawiamy co się kalkuluje pod szyldem MUZEUM, ze swej istoty kojarzącym się ze społecznym, non profit "zabezpieczaniem dóbr". Ta prosta zmyła -jak dotąd- w zupełności wystarcza na usypianie finansującego to urzędnika, który zresztą ma swoje zmartwienia, związane z zabezpieczaniem siebie i swoim nadkamuflażem tych zabezpieczeń.

z wystawy: Black and White w MSN w 2011 r.

Powyższe wnoszę z obserwacji całokształtu ale i detalicznie uderzyło mnie to swego czasu na wernisażu wystawy "typografii" Mladena Stilinovica w MSN. Wystawa Serba, to były ustawione na piętrze dwa niewielkie stoliki z paroma niedbale rozrzuconymi kartkami, niedbale wyrwanymi ze szkolnego bloku rysunkowego, na których niedbałą kreską artysta coś tam, coś tam rzucił. Kręciłem się koło tego bez żadnej asysty, bo całe wernisażowe towarzystwo i wernisażowe mowy toczyły się na parterze, w hallu wejściowym. Trwało to dobrą godzinę, kolejni mówcy unosili się przy mikrofonie ale na górę nikt się osobiście nie uniósł. Równie dobrze tych kartek Stilinovica na górze mogłoby na "wystawie" nie być, bo garstka zgromadzonych na dole i tak była sobą zachwycona, wierząca na słowo, że to swój gość od swoich z Van Abbemuseum w Eindhoven czy z Joanneum w Grazu. Wajcha statystyki muzealnej zaskoczyła, kolejny raz było fajnie, bo tam fajnie jest ZAWSZE.

                                Mladen Stilinovic

Tym razem też się udało. Kosmopolici w Pańskiej Instytucji zagościli narodowców bez ziemi (jeśli nie liczyć jej w prezbiteriach i na specjalnie usypanych kopcach). Autorzy wystawy, Ł. Ronduda i S. Cichocki podjęli trop nadany im przez lewicowca A. Żmijewskiego, który wcześniej ten sam manewr zastosował za kapitalistyczne pieniądze na berlińskim Biennale. Aż chciałoby się powiedzieć: Pan to ma głowę, Panie Radco. Ile pieczeni przy jednym ogniu, i do tego żadnym kosztem. Ot, czysty zysk:
1. Oswoimy opozycję, by łatwiej ją kontrolować,
2. Rozszerzymy swój dotąd niemrawy (w porównaniu z kościelnym) target
3. Wykażemy, że to ichnie, to jawny knot,
4. Udowodnimy, że choć mamy władzę, kasę i lokale, to przecież nikogo nie wykluczamy.

Majstersztyk. PRAWICĘ tylko se POKAŻEMY platonicznie na wystawie, a OD LEWICY nadal BĘDZIEMY HURTEM KUPOWAĆ do zbiorów - po 360 tysięcy, po 470, a choćby i po kilkadziesiąt. I szafa gra. Zamiast samej Sztuki nadal będą lewe Sztuki. A o kulturze bez przymiotników, jak pokazują  poniższe eksponaty z wcześniejszych super wystaw w MSN, trzeba będzie na razie zapomnieć.

Poniżej: rysunki naścienne z wystawy Black and White w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie 2011 r.